Ağrılarla Uyanmak

Ağrılarla Uyanmak

Nuray Yıldırım

Gelmiş bahar, geçmiş yazlar neyleyim...
Dışarıda 1 Nisan havası var.
Baharın güzelliğini hissederim, belki anlatamam, bazen balkona çıkıyorum, bu ne güzel yumuşak hava diyorum, bazen aşk bile kokuyor.
Diyorum da; daha fazla ilerleyemiyorum.
İçeri girip yatağıma yatıyorum.
Ben hiç yatmazdım biliyorsunuz...
Fakat dört gündür yatak yorgan, nane limon, sirke, baharat, bal…
Parol, vitamin, mineraller içip içip yatıyorum.
Bu hastalığın en güzel yanı benim için yatmak oldu.
Yıllardır ayakta dolaşmak, çalışmak, erken uyanıp akşamlara kadar dağ havasına karşı bedenin mücadelesi ancak böyle bir dinlenmeyle kendine geldi.
Hani diyoruz ya mutluluk nedir?
İşte budur mutluluk, yaşama karşı aldığımız tavırdır.
Dünyanın en ölümcül, bulaşıcı hastalığı geldi, bana da dokundu.
Tek başıma göğüslerken, içinden yine güzellikler çıkararak mutlu, bir o kadar umutlu atlattım.
Gece gündüz, saatler, dakikalar, saniyeler yıl oldu bazen.
Test olmaya gidemedim.
Fakat omicron virüsü aldığımı bronşlardan gelen iltihap ve ağrılarla uyandığım gece anladım.
Üç yıldır gezmediğim yer kalmadı. Bu virüslerden kendimi korudum, yine başımıza köyde geldi bu iş. Burası da ayrıca ilginçliğini koruyacak. Neyse ki fazla yayılmadı.
İlk gece sabaha karşı saçma bir ateşle uyandım.
Şaşırdım…
Derken kalçalarımın ağrısından yürüyemedim.
Kalkmak zorundaydım.
Soba yanacak, çorba yapmalıyım.
İki büklüm olmuş, ağrılar içindeki bedenimle öz bakım işlerimi yaptım.
İşte size bir savaşçı ruh!
Yatakta, yatak!
Canım sürekli yatak istiyor.
Üzerimde ne varsa temiz kirli demeden olduğum gibi girdim yatağa.
O an can derdine düştüm.
Anladım ki bu normal üşütme değil.
Coronavirus...
Yas almaya gittiğim yere sordum. Evet, doktora gitmişler ve pozitif.
Hiç eyvah demedim.
Aşımın olmamasına rağmen iç dünyamın güçlü olduğunu hep hissettim.
Bugün beşinci günüm, ikinci gün ağrılarım kesildi. Üçüncü gün iyi oldum.
Dün ve bu sabah sadece halsizlik yaşamaktayım.
2013 Aralık ayında kış günü yine böyle yalnız başıma bronşit geçirmiştim. Annem bal alıp gelmişti. Ölümlerden ölüm beğenmiştim.
O hastalığım bundan daha ağır ve zorlayıcı geçmişti.
Köyün havası beni güçlendirmiş. Tabi o zaman biber gazları tüm akciğerimi sarmıştı.
Öyle olunca şimdi buna bağlı olarak hep bir korku yaşadım.
Öksürdükçe attığım iltihaplara bakıyorum. Deney yapmadan duramayan ben, görüyorum ki korona virüsler dışarı atılıyor. Elbet kaygılarım oldu.
Her kaygımda deneyim yaşamış bir yakınımla konuşarak teselli buldum.
Güçlendirilmiş kemik ve kas yapımla aşıya hiç gerek kalmadan yendim.
Ailemle telefonda sürekli görüştük, çok destek oldular. Görüntülü konuşmalar ilaç olarak geldi bana.
Sağ olsunlar…
Yaşamak, pamuk ipliğine bağlı…
Bu ipliği kalınlaştırmak, bizim elimizde görünüyor.
Dağın başında en zor hastalığı hiç doktora gitmeden atlatabilmenin haklı gururunu yaşıyorum.
Evde tek başıma sadece limonlu su, ev tarhanası çorbalarım, komposto, doğal bitkilerle, kendime bakarak hasta günlerimi geçirdim.
Yapa bildiklerimden değil, aldığım güç; yapabileceğime inandığımdan.
Dostlarımı unutmayım.
Minnak dostlarımın varlığı beni ayakta tutmaya yetti.
Kalkmak zorundaydım,
Sürünerek de olsa kalkıp; soğuk desem de, üşütme ve titreme tutsa da kapıyı açıp, yarı açık yarı giyinik, köy yerinin konforsuzluğunda harmana gidip, günde üç kez aksatmadan yine canların mamalarını verdim.
Onlar bilmiyor dünyada neler olduğunu.
Zamları, savaşları, hastalıkları…
Onlara dünya hep aynı ve sadece karınlarının doymasına bakıyorlar.
Beni de seviyorlar tabi…
Ne mutlu bana…
Mutluluğum başka şeyleri (insan, hayvan, ağaç, hatta nesneleri boyamak) onları mutlu etmekten kaynaklanıyor.
Çok zor elbet, zorluklarda dahi kendinden verebilmek…
Güzellik burada değil mi? zaten.
Hoşçakalın dostlar!

Nisan 1
Ama bu bir şaka değil
Ben hasta oldum
Bahar aylarında eve bağlı kaldım
Sağlıklı yaşamı hissetmenin tadına varabilmek için /hastalık iyi bir şey

Köylü, 1 Nisan 2022